ΟΙ ΘΕΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΖΩΕΣ

Ήταν μια φορά και έναν πολύ-πολύ παλιό καιρό, κάτι θεοί μικρούληδες κοντούληδες, ήθελα να πω, γιατι πόσο χρονώ ήσαντε, κανείς ποτέ δεν ήταν μπορετό να καταλάβει, και όσος καιρός κι αν διάβηκε από τότε, κανείς δεν μπόρεσε με σιγουριά να πει. Οι Θεούληδες, το λοιπόν, μη φαντασθείτε ότι ήταν κατάξανθοι με χαλαρές μπούκλες να πλαισιώνουν ένα ροδαλό μουτράκι και άλλα τέτοια γλυκερά. Αλλά τότε, πώς ήταν φτιαγμένοι και από τι υλικό ήταν οι δικοί μου Θεοί? Ε, το λοιπόν, οι δικοί μου, οι μικροί Θεοί, από κέικ σοκολάτα ήσαντε φτιαγμένοι, πασπαλισμένοι με μπόλικη ζάχαρη άχνη. Αύρα θαλασσινή και μυστική τους είχε δώσει πνοή ζωής και κάποιος μάγος κακός τους είχε κάνει τόσο, μα τόσο κακομούτσουνους, που οι άνθρωποι απέστρεφαν με αηδία το πρόσωπό τους όταν από τύχη κακή ξεπρόβαλαν ξαφνικά μπροστά τους.
Κι όμως παιδιά μου, οι Θεούληδες αυτοί δεν ήσαντε κακοί, όπως οι πολλοί νόμιζαν παρασυρμένοι από το κοντό ανάστημα, τις χοντρές μύτες και τα σκληρά δασύτριχα μαλλιά. Και όχι μόνο, στα μικρά σαν ποντικιού μάτια τους έλαμπε εκτός από την φλόγα της αγάπης και εκείνη η ασίγαστη φλόγα της παντοτινής γνώσης και αλήθειας. Αλήθειας…όπως λέμε, χωρίς λήθη, όπως λέμε, γνώση που ξαναθυμηθήκαμε,
Όμως καθόλου δεν τους πείραζε η τιποτένια τους εμφάνιση, γιατι τίποτα δεν ήταν και τα πάντα ήταν, και συνέχιζαν το σπουδαίο έργο τους.
Το έργο τους ήταν να φέρνουν την γνώση στους ανθρώπους μέσα από την α-λήθη(εια), γιατι οι φτωχούληδες οι άνθρωποι γνώριζαν, αλλά στο διάβα των αιώνων, απλά, είχαν αλησμονήσει οι καημένοι! Και άλλοι είχαν βολευτεί στην αλησμονιά τους, ή είχαν βρει υποκατάστατα του παραδείσου-χρήμα και εξουσία- για να πω κάποια από δαύτα..

Το έργο λοιπόν των Θεών –τους αξίζει, νομίζω, να τους αποκαλούμε έτσι- ήταν να πείθουν τους ανθρώπους να δοκιμάσουν, κομματάκι-κομματάκι, το τόσο αποκρουστικό σώμα τους, που είχε όμως γεύση κέικ σοκολάτα πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη, για να ξαναθυμηθούν….
Και μόνο όσοι είχαν την υπομονή να φτάσουν μέχρι την καρδιά που είχε γεύση από θεϊκό νέκταρ, κέρδιζαν την απόλυτη γνώση.
Όμως τότε, ο μικρούλης Θεός πέθαινε, μα τη θέση έπαιρνε ο άνθρωπος που γινότανε πια μικρός Θεός….
Γι’ αυτό, παιδιά μου, οι Θεοί είναι αθάνατοι, γιατι υπάρχουν οι άνθρωποι που διψούν να ξαναθυμηθούν…..