antiPoihsis

...του ανειπωτου η αγωνια

Saturday, March 04, 2006


...Άνοιξη
…και ξάφνου η Άνοιξη με χτύπησε πισώπλατα
νιόφερτη αστραποβολούσα απαιτητική
μπροστάρησα σ'ανάστασης γιορτή
μα γω της φωνάζω:
δεν είναι Άνοιξη η ζήση κήπος
μήτε νεκρανάστασης κύκλος
είναι του χρόνου μια ανοιχτή πληγή
κομπολόι στιγμών στα χέρια του ίσως...

1 Comments:

At 9:50 AM, Blogger hardrain said...

Καλημέρα σου Αδαμαντία! Ο κόσμος, ναι, είναι μικρός κι ολόενα μικραίνει-όπως πάει....

Το poets only; Ασφαλώς και το θυμάμαι...πως θα ήταν δυνατόν να το ξεχάσω; Όπως και σένα και τους περισσότερους που σύχναζαν τότε εκεί, ειδικά την πρώτη πολύ καλή περίοδό του, που νομίζω, εσύ δεν πρόλαβες. Μα μου έδωσες ιδέα, να γράψω για αυτό...Θα το κάνω όσο μπορώ πιο σύντομα. :-)

Καλορίζικο το blog σου και καλοτάξιδο.

 

Post a Comment

<< Home