ΜΕΡΕΣ ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΕΣ
Μερες που σταζουν αργα
σταλες μιας χαλασμενης βρυσης
Νυχτες ξαγρυπνες
μιας ξεχαρβαλωμενης ζησης
Τασεις φυγης
σε λειμωνες σιωπης
Ο ηλιος να τυφλωνει τα ματια
Πληγωμενο βουνο το Εγω
που ‘χει γινει νταμαρι
μες στη σκονη η ψυχη
ματωμενο κουφαρι
Σκιες …γνεθουν στην ξωπορτα το μελλον
γριες μισοτρελες
Το καναρινι παιρνει φορα κι αφηνει
τα μυαλα του στα καγκελα
Πεθαμενο στεκει ορθο το δεντρο της ζωης
χερια κλαδια μετεωρα
κι οι μερες ακινητες σαν ορνια στη σειρα
από κουφαρια ονειρων να τραφουν περιμενοντας
Χασκουν σπηλιες ξεριζωμενα ματια
αρχες και ιδεες γιναν τωρα κομματια.
posted by adamantia @ 5:13 PM
4 Comments:
Αγαπητή Αδαμαντία,
γνωρίζοντας ότι οι αξίες είναι πάντα ευπρόσδεκτες από σένα, προσθέτω αυτό το ποίημα του Δημήτρη Ποταμίτη,με την ξεχωριστή καλημέρα του, σου εύχομαι χρόνια πολλά. Με εκτίμηση και αγάπη, θωμαή.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Αν το ένστιχτο σε καλέσει
Να ξέρεις είναι το τραγούδι
Αν η ανάμνηση πάρει φωτιά πάνω στα φύκια
και δεν έχει άλλο παρελθόν για να σε βασανίζει
να ξέρεις είναι το χιόνι που υποχωρεί στο περήφανο καλοκαίρι
Αυτό που πάντα οδεύει μέσα σου
Σαν αναστάσιμη καμπάνα
Αυτό που αντιστέκεται
Στη ροή των ανέμων
Είναι το τραγούδι που σε καλεί στο πρωινό πανηγύρι
Όπου ο αγέρας γίνεται στέρεος
Μπορείς να τον περπατήσεις
Τα ελάφια παίρνουν τα σκήπτρα στο χέρι τους
Και πως μιλούν τα χαλίκια στις πέτρες
Κι ήσουν εκεί
Για λίγο μέσα στο ένστιχτο
Ν' αποκαλύπτεις και ν'αποκρυπτογραφείς το σχήμα του κορμιού σου
Το κορμί σου αλλάζει
Δεν είναι άπειρο
Γίνεται την ίδια στιγμή μενεξές και γαρύφαλο
Γίνεται κάμπος διάφανος κι εμπαιγμός αναγκαίος
-Ωραίος εμπαιγμός-
Κι όμως εσύ είσαι πάντα η ίδια
Αστραπή που δεν επιδέχεται επανάληψη
Ψυχή που δεν επιδέχεται φθορά
Ανακαλύπτεις πάνω από σένα το άφθαρτο
Όχι σαν το κορμί που μπορεί
Να χορτάσει τη δίψα του
Μα σαν την ανεκπλήρωτη θάλασσα
Μένουν μονάχα οι χορευτές
Η κίνηση τους
Η κίνηση της φλέβας
Στη ρίζα της βελανιδιάς
Το σώμα του φωτός
Κι η ρίζα ακίνητη
Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις με τα μάτια
Έναν αλλιώτικο ρυθμό
Να ξεπερνάς τούτες τις πέτρες
Δεν είναι όνειρο παράφορης φυγής
Δεν είναι στέψη πετυχημένου προορισμού
Είναι ένστιχτο της φουρτουνιασμένης άνοιξης
Κάθε ποτάμι που προσπερνάς
Μια μηχανή καταγράφει το σάλτο σου
Κάθε θάλασσα που διασχίζεις
Σε περιμένει μια βαρειά πέτρα δεμένη στο λαιμό σου
Καθώς σιγά-σιγά αρχίζεις να μαντεύεις
Πως γύρισες πίσω εκεί που άρχισες
Και πρέπει να παραδώσεις στους κριτές τα κουπιά
Γιατί δεύτερος γύρος πια δεν υπάρχει
Είδες τις πολιτείες με τ' άσπρα σπίτια
Και τα βουνά ολόρθα μπροστά σου
Και τούτη την περιπέτεια
Ζώντας την ως τα έγκατά της
Ή μήπως δεν έφυγες
Δεν πήγες πουθενά σε καμιά χώρα
Σε καμιά θάλασσα δεν άπλωσες κουπί
Κι ήταν όλα τούτα
-Θάλασσες βουνά λαβύρινθοι-
Ό,τι σου άνηκε και σε καταξίωνε από πάντα;
Δεν ήταν τέλος
Δεν ήταν αρχή
Δεν ήταν μουσική τα πουλιά που έζησες
Ήταν το ένστιχτο που σε καθιέρωσε να υπάρχεις.
Αγαπητη Θωμαι να με συγχωρεις που αργησα να απαντησω αλλα ειναι καιρος τωρα που ειμαι χωρις συνδεση λογω μετακομισης...σ' ευχαριστω πολυ για το πολυ ωραιο ποιημα που "ακουμπησες" στο μπλογκ μου ως επισης και για τις ευχες. Α μα σου πω τωρα που δεν ηξερα πως γιορταζω την 1η του Σεπτεμβρη θα με πιστεψεις? Ευχαριστω ομως για την τρυφερη σκεψη :)
το έλεγε στο ραδιόφωνο, και όπως ένα τραγούδι θυμόταν το φθινόπωρο θυμήθηκα ένα ωραίο σου ποίημα, όπως και αυτό εδώ είναι επίσης ένα πολύ ωραίο ποίημα
Ομίχλη
Η ομίχλη έρχεται σιγά
σαν τη γάτα.
Κάθεται πάνω
στα σιωπηλά λαγόνια της
κοιτάζει
το λιμάνι, την πόλη,
κι ύστερα φεύγει.
ΚΑΡΛ ΣΑΝΤΜΠΕΡΓΚ
:)
να είσαι καλά σ ευχαριστώ και γω
θωμαή
Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,.....
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....
Post a Comment
<< Home