Για σενα φιλε Ραμον...

Γαλήνη...

Μια κυρούλα στο κατώφλι
με τα χέρια αναπαμένα στην ποδιά της
μια βαρκούλα π'αρμενίζει
χωρίς αγέρι στα πανιά της

το ζύγιασμα του γλάρου
που δεν πληγώνει την σιωπή
κι ο τζίτζικας τ'απομεσήμερου
σ' ασβεστωμένη αυλή....

ΜΑΡΤΗΣ

Αναμνησεις...
Ζωηροχρωμα κιλιμια που πλύθηκαν πολλές φορές
στου χρόνου τις νεροτριβές
Ξεθώριασαν τα χρώματα κι οι μνήμες
απόμειναν βουβές

Αυτόπτης Μάρτης μια άνοιξης δειλής
Βουρκωμένα τα σύννεφα κι ο ορίζοντας βαρύς
Τρομαγμένα πουλιά σε χαμηλές πτήσεις
και συ Περσεφόνη να μην λες να γυρίσεις

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ?
Θυμαμαι που κρατουσες σφιχτα με τα δυο σου χερια ενα πολυχρωμο χαρταετο.Ειχατε φτιαξει μονοι σας τον σκελετο, τα ζυγια και μ’ αλευροκολλα ειχατε κολλησει τις χρωματιστες λουριδες χαρτιου πανω στις μανες.Την ουρα την εφτιαξε ο Τασος ή μηπως εσυ σαν μικροτερη; Δεν θυμαμαι...θυμαμαι όμως που επεμενες να φτιαχτει από χρωματιστο χαρτι κι όχι από εφημεριδες κι ας ξοδευατε και το τελευταιο σας χαρτζιλικι για να το αγορασετε, ηθελες ο χαρταετος σας να αφηνει πισω του μια ουρα από χρωματα…..ο αδελφος σου κατι μουρμουρισε για ξυραφακια στην ουρα για τους επιδοξους κλεφτες αλλα εσυ τον χαβα σου-όχι !!! ο αετος μας θαναι γεματος χρωματα και θα πεταει ψηλα και κανεις δεν θα θελησει να τον κατεβασει...τοσο ομορφος θαναι-τα ζυγια σας παιδεψαν πολύ θυμαμαι...ζορικη δουλεια για πιτσιρικαδες το ζυγιασμα-ολο εσενα στελνανε να κανεις κεφαλι σηκωνες οσο μπορουσες ψηλα τα χερακια σου και περιμενες το προσταγμα... αμόλα τον!!! Η καρδια σου χτυπαγε δυνατα σε κάθε προσπαθεια να σηκωθει ο αετος σου από το χωμα και κάθε που επεφτε γιατι τα ζυγια ηταν στραβα, παλι ξανα ετρεχες προθυμα να τον σηκωσεις στα μικρα σου χερια. Ποτε δεν εμαθες να ζυγιαζεις σωστα τους αετους, ποτε δεν καταφερες να κρατησεις για πολυ τον αετο σου ψηλα στον ουρανο. Ωσπου μια νυχτα ειδες στον υπνο σου πως ησουν αετος και πεταγες ψηλα χωρις μανες χωρις ζυγια χωρις καλουμπα...απλα πεταγες...κι από τοτε δεν εφτιαξες ποτε ξανα χαρταετο....

...Άνοιξη
…και ξάφνου η Άνοιξη με χτύπησε πισώπλατα
νιόφερτη αστραποβολούσα απαιτητική
μπροστάρησα σ'ανάστασης γιορτή
μα γω της φωνάζω:
δεν είναι Άνοιξη η ζήση κήπος
μήτε νεκρανάστασης κύκλος
είναι του χρόνου μια ανοιχτή πληγή
κομπολόι στιγμών στα χέρια του ίσως...